Zawodowi złodzieje sklepowi

Drobni złodzieje sklepowi i pospolici przestępcy kpią sobie z wymiaru sprawiedliwości metropolii nowojorskiej, a osobnik Anthony White jest ich sztandarową postacią. Ten 63-letni zawodowy kryminalista ma na swoim koncie niewyobrażalną liczbę – 254 – aresztowań.

W maju br. został ponownie schwytany na rabunku sklepu, który już wcześniej kilkakrotnie okradł i znowu został puszczony wolno. Ciąży na nim zarzut przywłaszczenia sobie dwóch koszul ze sklepu w kompleksie Rockeffeler Center i prokurator zażądał 3 tys. dolarów kaucji w gotówce lub 60 tys. poręczenia bezgotówkowego, co miało na celu osadzenie go w areszcie i uniemożliwienie mu kolejnych napadów i kradzieży. Sędzia Kacie Lally nie widziała powodu, żeby złodzieja przetrzymywać i go zwolniła z obowiązkowym nadzorem.

I znowu nadzwyczaj pobłażliwa kryminalistom sędzia Lally nie zdecydowała się wsadzić za kraty Edwina Wrighta, który pobił 15-letnią uczennicę z Manhattanu, co miało miejsce miesiąc po tym, jak uderzył w głowę metalowym przedmiotem 94-letnią kobietę.

Wymienieni powyżej osobnicy nie są wyjątkami w ponurej statystyce rekordów aresztowań odnotowanych w policyjnych kartotekach. Jest ich sporo i trudno uwierzyć, że ciągle poruszają się ulicami „Wielkiego Jabłka”.

Davaugh Gethers znajduje się tuż za liderem z 235 „wtrąceniami” do celi, a Laron Mark okupuje najniższy stopień podium z 203 aresztowaniami.

Król złodziei sklepowych Jacob Poole ma na koncie 103 podróży na tylnym siedzeniu wozów policyjnych. Ostatnią odbył za kradzież kurczaków o wartości 215 dolarów na bazarze South Street Saaport. Każdorazowo z kilku ostatnich aresztowań prokurator żądał kaucji za zwolnienie. Sędziowie nie wyznaczali jej.

Czemu ma służyć pobłażliwość kryminalistom oferowana przez organy powołane do wymierzania sprawiedliwości? O ile można zrozumieć zalecenia prokuratora okręgowego Nowego Jorku Alvina Bragga, który pierwszego dnia na stanowisku poinstruował podwładnych o nie wszczynaniu śledztw za drobne przestępstwa, to nie mogę pojąć utrzymywania takiego samego stanowiska w stosunku do recydywistów, którzy ze swojego przestępczego procederu uczynili kariery na całe życie, które przerywa dopiero śmierć.

Ale za tę sytuację winę ponosi nie tylko prokurator Bragg. To mieszanka łagodnych sędziów, fatalnej reformy wymiaru sprawiedliwości zezwalającej między innymi na opuszczenie aresztu z bezgotówkową kaucją, antypolicyjnych praw i progresywnych polityków zajmujących wybieralne stanowiska, którzy nie robią niczego, żeby stawić czoła istniejącemu problemowi.

Wszystko to powoduje, że tworzy się błędne koło. Policjanci wiedzą, że kiedy aresztują złodzieja, który okradł sklep, zaraz zostanie on zwolniony, co czyni ich pracę bezużyteczną. Trudno więc się dziwić, że się specjalnie nie wysilają. Sprawcy, wiedząc, że nie grożą im żadne konsekwencje, uprawiają swój proceder w najlepsze. Właściciele i sprzedawcy sklepów często nie zgłaszają kradzieży, bo wiedzą, że nic to nie da, a jeżeli to robią, to tylko dlatego, żeby mieć raport policyjny dla firmy ubezpieczeniowej.

W rezultacie niekoniecznie drogie produkty trafiają do zamkniętych szafek, które na żądanie klienta otwiera pracownik sklepu.

Tu należy przywołać tragiczną historię zatrudnionego w CVS Scoty’ego Enoe, który chciał uniemożliwić kradzież seryjnemu złodziejowi Charlesowi Brito. Kryminalista odgrażał się, że go zabije i w końcu rzucił się na niego. Enoe w obronie własnej śmiertelnie ranił agresora.

Tak, czy owak zawodowi złodzieje sklepowi mają się dobrze. Jeżeli politycy nie zmienią swojego podejścia do tej kwestii, nawet pasta do zębów i szampon do włosów będą w sklepach trzymane pod kluczem.

Autor: Wiesław Cypryś

Autor zdjęcia: CC